h

Verslag Partijraad op een nieuwe lentedag

24 maart 2015

Verslag Partijraad op een nieuwe lentedag

Zaterdag 21-03-2015 was het weer zover. De partijraad in De Moed te Amersfoort. In ons vertrouwde zaaltje met grote glazen wand naar de straatkant toe. Over transparantie gesproken.

 

Alle afdelingsvoorzitters uit het hele land - of hun afgevaardigde in sommige gevallen - waren weer van de
partij. Dat levert na een aantal keer vertrouwde  gezichten op. Normaal is de stemming al heel gemoedelijk, dit keer was die er niet minder om gezien de mooie uitslag voor de SP bij de Provinciale Staten afgelopen woensdag 18 maart.

 

Na de gebruikelijke welkomstrituelen een college van Maurice de Hond met een duiding van de verkiezingsuitslag en stemgedrag van de wispelturige kiezer. Ondanks dat ik als geïnteresseerde volger van de politiek heel veel zaken als vanzelfsprekend kan plaatsen, was het een mooi toespraak om feitelijkheden omtrent het gedrag van de kiezer eens in een breder
verband te plaatsen.

De kiezer die op drift is en al lang niet meer altijd langs zijn principes stemt. Een kiezer die niet alleen van de verzuiling is losgekomen maar ook de traditionele
links-rechts indeling op welke gebied dan ook volkomen anders vertaalt. Mensen bepalen hun stem veelal als een optelsom van voorkeuren die zowel progressief als conservatief, al naar gelang het onderwerp, dwars door elkaar heen kunnen lopen. Waar partijen vroeger nog op een vaste aanhang konden rekenen moet een partij nu voor bijna elke stem zijn best doen. De keuze is reuze.

 

Voor scholieren bijvoorbeeld is de PVV opeens het 'redelijk alternatief'. Waar vroeger de jeugd nog vol hoop
en glorie het zaligmakende linkse gedachtegoed  omarmden, scoren nu oneliners als 'minder, minder, minder'. Hoe rotsvast de idealen eertijds leken, zo inwisselbaar zijn ze nu geworden. Of de  goedverdienende hoogopgeleiden, die door het eroderen van de zuilen, elkaar nauwelijks nog tegen komen. De ouders geven nog wel hun waarden door, maar de financiële situatie bepaalt meer en meer het sociale leven van hen en hun kinderen. Dure sportclubs versus
goedkope of soms helemaal geen sportclub meer. De school in die 'betere' buurt, waar nauwelijks nog kinderen wonen die opgroeien in gezinnen die het niet breed hebben. 'Zij' komen elkaar niet meer tegen, kennen elkaars werelden niet eens. Een vorm van segregatie waar nog maar weinig over gerept wordt. Een hele goede vriend van mij vertelde mij - inmiddels 'afgedaald' tot de krochten van de Aldi en de Lidl, dat hij zich vroeger als kind in Bussum zo 'arm' voelde. Hij woonde met zijn ouders in een twee-onder-één-kap jaren '30-huis. Ik keek mijn ogen uit als ik bij hen op visite kwam. Totdat hij mij heimelijk bekende dat hij zich vroeger schaamde voor hun optrekje. 'Mijn vriendjes woonden allemaal in kasten van villa's. Ik vond mezelf erg outcast en omzeilde het liefst in welke 'laan' wij
woonden. We hebben er hartelijk om gelachen op zijn 1-kamerwoninkje in de Pijp.

 

Maar dat waren tenminste nog referentiekaders. Je wist dat de wereld meer was dan het villawijkje. Want hij had een krantenwijk en fietste veel door andere buurten. Het
krantenwijkje is er bijna niet meer. Een abonnement beperkt zich nu vaak tot een digitale versie die van brievenbus naar 'postvak in' is verhuisd. Waar kruisen de wegen van de verschillende klassen zich nog? Een zorgelijke ontwikkelijk. Maar wat is het probleem van deze situatie ? Wat niet weet wat niet deert. Maar is dat geen probleem ? Immers waar we geen zicht meer hebben op elkaar werelden, wordt het ook steeds moeilijker ons te verplaatsen in elkaar werelden. Je kijkt om je heen en je denkt dat het goed gaat. Kijk eens wat een mooie auto's in de straat. Ze glimmen allemaal even mooi. Maar is het louter goud wat daar blinkt ? Is de koek verdiend of is hij gefinancierd ? Wie nu leeft, wie later zorgt, lijkt het wel. Er is toch genoeg voor iedereen ? Terug naar Maurice de Hond, die zijn vinger op deze  zere plek heeft gelegd en waar ik nu mijn eigen draai aan gaf.

Na een korte pauze, wij zijn immers nog op de partijraad, een evaluatie van de Provinciale Statenverkiezingen. De Reken Af!-campagne is erg goed aangeslagen. Daar is iedereen het over eens en deze kwam uit de koker van onze eigen Jan Marijnissen. Goeie actie van Jan ! Na een aantal interviews met lokale
kartrekkers kwam een zeer positief beeld bovendrijven voor wat betreft het campagnemateriaal. Het zag er alle piekfijn uit.

"Er is genoeg voor iedereen". Manja Smits zette nogmaals het belang van de actie uitéén. Ga langs
de deuren, ga langs de mensen en maak hen duidelijk dat er genoeg is voor iedereen. Dit gaat niet vanzelf, dit vraagt om menskracht en inzet. De SP moet laten zien dat ongelijkheid in inkomen c.q. vermogen een keuze is. Een politieke keuze. Maar al te vaak wordt de SP verweten onrealistische wensen te hebben. Wat er nooit bij wordt verteld dat politieke wensen niet meer is dan de keuzes die je als politieke partij maakt. Wij moeten duidelijk maken dan nivellering geen onbetaalbaar 'cadeau' is, maar gewoon een manier van hoe je als
partij tegen de inkomensverdeling aankijkt. Dat andere partijen dat vanuit hun visie ongewenst vinden, of sterker nog, verwerpelijk, is een manier om een karikatuur van veel plannen van de SP te maken.
Framing, zoals dat heet in het jargon. Aan ons de taak om dat verwrongen beeld recht te zetten. Er is immers genoeg voor iedereen.

 

Bijna tot slot drukte Europarlementariër Dennis de Jong ons nog eens met de neus op de feiten. De Europese Unie wordt meer een meer een kapitaalunie. Onder
leiding van Juncker trekt de Europese Unie steeds meer bevoegdheden naar zich toe. Dat zien we op het gebied van belastingen, energie, defensie (Europees leger)
en het opzetten van een investeringsfonds en een  kapitaalunie. Middels hervormingscontracten gaat zij systematisch te werk. Bovendien gaat de Commissie haar recht om voorstellen in te trekken politiek inzetten: dat betekent dat zij voorstellen intrekt, als de uitkomst van de onderhandelingen met de Raad van Ministers en het
Europees Parlement haar niet bevalt. Deze Commissie is dan ook te groot in het grote en te klein in het afschaffen van het kleine grut´.

 

Als laatste spreker ROOD-voorzitter Merel Stoop, de jongerenorganisatie die gelieerd is aan de SP. Zij doet verslag van de acties van ROOD en het belang van ROOD. ROOD komt niet genoeg uit de verf, dat wil zeggen, het aantal afdelingen waar lokaal ROOD is georganiseerd is nog echt veel te klein. De jeugd heeft de toekomst, zullen we maar zeggen, al mag je je dit afvragen met de huidige kabinetsmaatregelen. Maar desondanks behoeft het
weinig nadere uitleg dat een afdeling voor zijn  voortbestaan gebaat is bij een enthousiaste jongerenorganisatie als stouwer van de krasse
knarren in de SP. Bind de afdeling de frisse rode bel aan. Aan het werk.

 

U bent hier